Dzięki regulacjom wprowadzonym w „małej ustawie reprywatyzacyjnej” miasto wydało kolejne decyzje i umorzyło roszczenia do nieruchomości na Targówku i Woli.

- To pierwsze tegoroczne decyzje dotyczące „śpiochów”. Dzięki „małej ustawie reprywatyzacyjnej” umorzyliśmy już postępowania dotyczące 73 nieruchomości, w tym „śpiochów” przy ul. Pańskiej i Birżańskiej – mówi Paweł Rabiej, wiceprezydent Warszawy.

W ubiegłym tygodniu podpisano dwie decyzje umorzeniowe dotyczące:

*nieruchomości przy ul. Pańskiej na Woli, obecnie to cześć parkingu, chodnika i jezdni;

*nieruchomości przy ul. Birżańskiej na Targówku, część działki niezabudowanej, na pozostałym terenie znajduje się droga, a część to teren supermarketu.

We wrześniu 2016 r. weszła w życie tzw. mała ustawa reprywatyzacyjna (Ustawa z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami i ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy), która wprowadziła m.in. możliwość zakończenia postępowań dotyczących tzw. śpiochów (reguluje to art. 214b ustawy o gospodarce nieruchomościami), czyli nieruchomości, co do których wiele lat temu został złożony wniosek, ale wnioskodawcy zaprzestali później dalszych działań zmierzających do ich odzyskania.

W lutym 2017 r. rozpoczęto publikacje ogłoszeń o „śpiochach”. W dwudziestu dwóch partiach, w kraju i za granicą (we Włoszech, w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Izraelu) ukazały się ogłoszenia dotyczące 217 takich nieruchomości.

W styczniu 2018 r. w Biurze Spraw Dekretowych rozpoczęto wydawanie decyzji umarzających postępowania reprywatyzacyjne.

Ogółem na podstawie „małej ustawy reprywatyzacyjnej” wydano już blisko 90 decyzji dotyczących tzw. śpiochów, dzięki czemu miasto odzyskało 73 nieruchomości, w których znajduje się 341 lokali miejskich.

Umorzenia dotyczyły m.in. nieruchomości przy ulicy:

•        Elekcyjnej (w tym działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym przy ul. Elekcyjnej 33 w którym znajduje się 160 lokali mieszkalnych, w tym 74 miejskie),

•        Joteyki (teren XLVIII Liceum Ogólnokształcącego im. Edwarda Dembowskiego przy ul. Barskiej),

•        Rajgrodzkiej 10 (blok mieszkalny z 10 lokalami komunalnymi),

•        Kopernika 37 w Śródmieściu (m.in. część terenu pod budynkami Warszawskiego Szpitala dla Dzieci),

•        Żelaznej 71 (teren użytkowany przez Szkołę Podstawową z oddziałami integracyjnymi nr 221),

•        Kopińskiej 12/16 (Dom Studencki „Babilon” Politechniki Warszawskiej),

•        Bugaj 13 (budynek mieszkalny z 12 lokalami miejskimi),

•        Łochowskiej 58 na Pradze-Północ (budynek mieszkalny z 24 lokalami komunalnymi),

•        Brackiej 10 (obecnie to ul. Mysia, na terenie znajduje się też część „Skweru Wolnego Słowa”),

•        Żmichowskiej 28 (na terenie dawnej nieruchomości, obejmującej obecnie fragmenty 6 działek ewidencyjnych, znajdują się: parking obok budynku przy ul. Ciołka 12, fragment terenu Szkoły Integracyjnej nr 317 im. Edmunda Bojanowskiego, fragment terenu Szkoły Podstawowej nr 388 im. Jana Pawła II, fragment gruntu pod budynkiem Izby Administracji Skarbowej przy ul. Ciołka 14a, fragment gruntu obok budynku Urzędu Pracy przy ul. Ciołka 10a, fragment terenu pozostającego we władaniu Zespołu Wolskich Placówek Edukacji Kulturalnej).

Procedura

Dawni właściciele lub ich następcy prawni, którzy złożyli na podstawie przepisów tzw. dekretu Bieruta wniosek o przyznanie prawa własności czasowej, mają sześć miesięcy na zgłoszenie się do Urzędu m.st. Warszawy i kolejne trzy miesiące na przedstawienie dokumentów potwierdzających ich prawa do danej nieruchomości.

Jeśli w terminie wynikającym z ustawy nikt się nie zgłosił lub zgłosiwszy się nie udowodnił swoich praw, to postępowanie dekretowe jest umarzane, a dana nieruchomość pozostaje w zasobach publicznych (dotyczy to miasta i Skarbu Państwa, gdzie działa prezydent, wykonując zadania zlecone jako starosta).

Nawet udowodnienie praw do nieruchomości nie powoduje automatycznej konieczności jej zwrotu. Jeżeli nieruchomość jest użytkowana na cele publiczne, to dzięki przepisom „małej ustawy” nie podlega ona zwrotowi.

Dekret Bieruta

Dekret o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), zwany potocznie „dekretem Bieruta” został wydany 26 października 1945 r.

Teren „dekretowy” o powierzchni ok. 14.148 ha stanowi 27,4 proc. powierzchni obecnej Warszawy i znajduje się w granicach Śródmieścia, Mokotowa, Żoliborza, Ochoty, Woli, Pragi-Płd., Pragi-Płn., Bielan, Targówka, Białołęki oraz Ursynowa.

Dawni właściciele nieruchomości lub ich następcy prawni w latach 1947-1949 złożyli ok. 17 tys. wniosków, z czego większość została rozpoznana negatywnie w latach 50, 60 i 70-tych. Niezrealizowane roszczenia przeszły następnie na spadkobierców, a część z nich została sprzedana osobom trzecim.

Prezydent m.st. Warszawy jest zobowiązany do rozpatrzenia wniosków o przyznanie prawa własności czasowej złożonych przez dawnych właścicieli – w przypadkach, kiedy stwierdzono nieważność orzeczeń odmownych. Miasto ustala i wypłaca również odszkodowania za nieruchomości przejęte na mocy tzw. Dekretu warszawskiego w trybie art. 215 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Od 1990 roku złożono ponad 7 tys. wniosków,  dokonano ponad 4 tys. zwrotów, a stolica wypłaciła odszkodowania w wysokości ponad 1,13 mld zł.

Źródło: Urząd m.st. Warszawy