Jedyna planowa sesja Rady Warszawy w listopadzie była „po brzegi” wypełniona projektami uchwał (było ich ponad 80), ale tak naprawdę realnie istotnych dla mieszkańców było, jak zwykle, tylko kilka.

Przy porządku sesji było standardowo wiele „wrzutek” punktów z różnych stron. Z tego pewnie warto wspomnieć dwie – nasze Stanowisko, poparte przez wszystkie Kluby radnych (co nie zdarza się często) w sprawie skandalu z licytacją pamiątek po więźniach obozów koncentracyjnych (Warszawa, jak miasto szczególnie poszkodowane podczas niemieckiej okupacji powinna być zawsze wrażliwa na tego typu kwestie historyczne) oraz skandalicznej postawie ambasadora Niemiec w tej sprawie. Druga ważna „wrzutka” to ta Przewodniczącego Klubu KO dotycząca istotnego podwyższenia (o ok. 20 % podstawy czyli ok. 5 000 zł) wynagrodzenia Prezydenta Warszawy. My byliśmy przeciw. Prezydent miasta tak dużego, jak Warszawa powinien rzeczywiście być godnie wynagradzany, ale jednocześnie powinien pracować ze wszystkich sił dla Stolicy. Naszym zdaniem Prezydent Trzaskowski, który jak sam mówił w czasie kampanii wyborczej, bywał np. jeden dzień w tygodniu w mieście (czyli realnie prowadził kampanię na państwa koszt) i notorycznie nie pojawia się na sesjach rady miasta nie zasługuje obecnie na podwyżkę. Sytuacja budżetu jest bardzo dobra, ale dlaczego jej głównym beneficjentem ma być właśnie Prezydent a nie np. pracownicy pomocy społecznej czy oświaty ?

Potem, na początku sesji, mieliśmy uchwały ws. „inflacyjnego” (4,5%) podwyższenia podatku od środków transportu (np. opłata za rejestrację nowego auta) oraz podatku od nieruchomości. Dalej było wiele stosunkowo łatwych punktów aż doszliśmy do uchwał dotyczących sprzedaży nieruchomości będących we władaniu miasta.

Bardzo duże kontrowersje wywołały przede wszystkim dwa projekty uchwał – jeden dotyczący sprzedaży nieruchomości przy ul. Grzybowskiej a drugi przy ul. Okopowej (koło stacji „Circle K”, o potencjalnej wartości ponad 300 mln zł !). Obie nieruchomości to zdaniem miasta „majątek zbędny”, który nie da się też wykorzystać na cele publiczne czyli zdaniem Koalicji Obywatelskiej należy go sprzedać (tylko to potrafią…). Problemy są dwa – czy miasto powinno dalej prowadzić politykę sprzedaży swojego majątku w sytuacji, gdy nie ma obecnie istotnych potrzeb finansowych (tu wszyscy zgadzają się, że sytuacja finansowa Stolicy jest bardzo dobra), a ceny nieruchomości, jak wiemy, mają tendencje do wzrostu. My (PiS) i Lewica-MJN uważamy, że nie – choć różnimy się, co do tego, co z takimi aktywami należy obecnie robić. Problem drugi jest taki czy miasto powinno sprzedawać nieruchomości obciążone roszczeniami reprywatyzacyjnymi – tak było w obu tych przypadkach z tym, że dla Okopowej był to przypadek szczególny – na sesji wystąpili bezpośredni spadkobiercy (wnuczka) Garbarni Temler i Szwede - przedwojennych polskich przedsiębiorców. Charakterystyczny budynek garbarni jest też obecnie objęty ochroną konserwatorską. To wystąpienie przypomniało o wielkiej aferze reprywatyzacyjnej w Stolicy, gdy miasto pod rządami KO oddawało budynki, często z mieszkańcami, handlarzom roszczeń, a prawowici spadkobiercy nie mogli się doczekać jakiegokolwiek dialogu z miastem.

W porządku tej sesji były też uchwały dotyczące likwidacji kilku przedszkoli (m.in. na Bielanach) w związku z niżem demograficznym, a co za tym idzie brakiem dostatecznej liczby dzieci. My przy tych uchwałach wstrzymaliśmy się od głosu. Problem rzeczywiście jest, ale zachodzi obawa, czy takie ruchy miasta na końcu nie spowodują wyprzedaży „zbędnego” majątku publicznego (vide poprzedni temat). Naszym zdaniem Warszawa powinna wykorzystać pewną szansę jaką, daje niż demograficzny na polepszenie, jakości edukacji w Warszawie poprzez zmniejszenie liczebności oddziałów przedszkolnych czy klas w szkołach. Wiemy, jak wiele dzieci jest obecnie obciążonych rozmaitymi problemami – mniejsze oddziały to więcej czasu nauczyciela dla każdego dziecka. Właśnie przeludnione warszawskie odziały w przedszkolach i klasy w szkołach przegrywają z prywatnym sektorem edukacyjnym (który w Warszawie zyskuje coraz większy udział).

Ostatni punkt, który wzbudzał kontrowersje, to projekt uchwały przygotowany przez Klub „Lewica-MJN” ws. podwyższonych stawek podatku od nieruchomości (takich jak dla działalności gospodarczej) za „długotrwale puste mieszkania”, co miałby (wg. wnioskodawców) sprzyjać zwiększeniu płynności rynku mieszkaniowego a co zatem idzie również zmniejszeniu cen mieszkań. Z tym projektem były dwa poważne problemy. Po pierwsze projekt uchwały był niezgodny z prawem, jak wykazała załączona do niego opinia prawna – zgodnie z licznymi wyrokami sądów Rada nie może czegoś „nakazać” Prezydentowi jak to było w uchwale (mogłaby się do niego zwrócić w tej sprawie z apelem jako tzw. stanowisko Rady). Drugi problem był już merytoryczny – ten projekt mógłby „wylać dziecko z kąpielą”. Dotyczył on bowiem dwóch zupełnie różnych przypadków – deweloperów, którzy nie mogą przez jakiś czas sprzedać mieszkań po satysfakcjonujących ich cenach (ale długoterminowo nie zamierzają ich „trzymać” bo przecież muszą zwykle spłacać kredyty z których budowali) oraz m.in. funduszy inwestycyjnych, które masowo kupują mieszkania, które potem stoją puste i czekają na wzrost ich cen. Karanie jakimś dodatkowym podatkiem pierwszej grupy moim zdaniem mogłoby być kontr skuteczne – mogłoby jeszcze zwiększyć cenę mieszkań dla klientów. Jeśli chodzi o fundusze inwestycyjne to rzeczywiście problem jest i być może potrzebne są jakieś nowe mechanizmy sprawiające by tego typu mieszkania nie stały puste ale trafiały na rynek, pewne głównie rynek najmu (co z kolei mogły obniżyć ceny najmu). Ale jest pytanie, czy proponowane w uchwale rozwiązanie (polegające na stosowaniu jednej z prawdopodobnie możliwych interpretacji ustawy o podatku od nieruchomości) utrzymało by się w sądach, po zaskarżaniu takich decyzji Prezydenta.

Potem było już „z górki” i sesja skończyła się ok.18tej, po 8 godzinach obrad.

Dariusz Figura – przewodniczący klubu Prawa i Sprawiedliwości w Radzie Warszawy