Funkcjonariusze Aresztu Śledczego w Warszawie – Grochowie we współpracy z Fundacją Dom Kultury realizują projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego mający na celu  przypomnienie znaczenia pierwszego wydania Mickiewiczowskich „Ballad i romansów” poprzez współczesne działania artystyczne, inspirowane tą publikacją oraz ukazanie jej wpływu na rozwój idei romantycznej w Polsce i Europie.

Więzienny artbook

Warsztaty zorganizowane przez kadrę penitencjarną we współpracy z Fundacją Dom Kultury to cykl zajęć w ramach których skazane zdobywają wiedzę o polskim i światowym romantyzmie, osobie i twórczości Adama Mickiewicza, kontekście powstania „Ballad i romansów” oraz balladzie jako gatunku literackim. Podczas zajęć skazane ręcznie przepisują wszystkie utwory ze zbioru, ilustrują je, tworzą kaligrafowane i ozdobne okładki, kartę tytułową i śródtytułowe oraz spis treści. Powstały artbook, który został wykonany własnoręcznie przez skazane, zostanie przekazany do Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie. W ten sposób Służba Więzienna umożliwi osobom wykluczonym społecznie włączyć się w upamiętnienie 200 rocznicy I wydania :Ballad i romansów”.

„Ballady i romanse”

Data pierwszego wydania zbioru "Ballady i romanse" w pierwszym tomie „Poezji” Adama Mickiewicza w 1822 roku uznawana jest za symboliczny początek epoki romantyzmu w Polsce. Cykl ten jest manifestem przekonań samego poety, jak również całego polskiego romantyzmu. Dzięki jego powstaniu Mickiewicz opowiedział się po jednej ze stron w konflikcie klasyków z romantykami. Ci pierwsi nie akceptowali pozarozumowego postrzegania świata, opartego na wierzeniach prostego ludu, a także jednoczesnego istnienia dwóch przeciwstawnych światów: realnego i metafizycznego. Ballady wyrażają przekonanie samego autora o wyższości poznania pozarozumowego nad poznaniem czysto naukowym. Wynikać to może z założeń epoki, które pojmują naturę jako księgę, którą można odczytać, ale poprzez spojrzenie rozumowe. Przemawia ona do człowieka używając znaków, poprzez które ma wpływ na jego życie. Utwory Mickiewicza wyrażają przekonanie w możliwość kontaktu między rzeczywistością ziemską, ludzi żywych z rzeczywistością pozaziemską, ze światem duchów.

Terapeutyczny charakter zajęć

Wychowawczą rolą literatury, zwłaszcza w murach więziennych, jest rozwijanie wśród osadzonych czytelnictwa jako działalności wypełniającej czas wolny, jako środka terapeutycznego uwalniającego od napięć, jako pomocy w minimalizowaniu niepożądanych postaw, zaspokajaniu zainteresowań emocjonalnych i intelektualnych, rozwijaniu pozytywnych cech osobowości, kształtowaniu poczucia estetycznego oraz zainteresowań poznawczych. Wszystko to w efekcie przygotowuje osoby skazane do lepszego i wydajniejszego życia, zgodnego z normami prawnymi i społecznymi, po opuszczeniu przez nich murów zakładu karnego.

Źródło/Fot. Areszt Śledczy w Warszawie-Grochowie