To już 72 lata odkąd na warszawskiej Woli oddziały niemieckie wymordowały od 30 do 65 tys. polskich mężczyzn, kobiet i dzieci.

W dniach 5–7 sierpnia 1944 oddziały niemieckie w masowych egzekucjach i mordach pozbawiły życia od 30 do 65 tys. mieszkańców Woli. Była to prawdopodobnie największa jednorazowa masakra ludności cywilnej dokonana w Europie w czasie II wojny światowej, a zarazem prawdopodobnie największa w historii pojedyncza zbrodnia dokonana na narodzie polskim.

Egzekucje były dokonywane na placach, ulicach, podwórzach. Dla niemieckich oprawców nie było różnicy czy to dorosły mężczyzna, kobieta czy dziecko. Oprawcy posuwali się do wpędzania dzieci i kobiet do płonących budynków, zakopywania ludzi żywcem. Cywilów, których nie zamordowano od razu, pędzono w charakterze „żywych tarcz” na powstańcze barykady.
Niemcy byli wspierani przez lotnictwo, artylerię oraz broń pancerną.
Pierwszy dzień masowych egzekucji na Woli, którym była sobota, 5 sierpnia przeszedł do historii pod nazwą „czarna sobota”. Tego dnia największe egzekucje miały miejsce w rejonie ul. Górczewskiej i Moczydła, fabryki Ursus, fabryki Obić i Papierów Kolorowych Józefa Franaszaka, zajezdni tramwajowej, parku Sowińskiego, Wolskiej 20, kuźni przy ul. Wolskiej 122/124, fabryce Makaronu i Sztucznej Kawy „Bramenco”, ul. Staszica 15, cmentarza prawosławnego, kościoła św. Wawrzyńca.Eksterminacja ludności Woli dokonana była przez oddziały Reinefartha i Dirlewangera.  Gwałty, mordy, rabunki, palące się domy to był obraz Woli w początkach sierpnia 1944.

Jedyna myśl, która nasuwa się to napis widniejący na Westerplatte „NIGDY WIĘCEJ WOJNY”.