Największą grupę ulic stanowią arterie przyjmujące nazwy największych miast czy krain geograficznych z różnych zakątków Polski i świata np.: ul. Kijowska, Wybrzeże Szczecińskie, ul. Mińska, Wybrzeże Gdańskie, czy Wybrzeże Helskie. Historię tej ostatniej ulicy chciałbym przybliżyć w tym artykule w ramach kontynuacji cyklu "Stołeczne ulice".

Ulice w większości miast, które pochodzą od nazw miejscowości, najczęściej znajdują się w miejscach pośrednio lub bezpośrednio prowadzących do nich. Tak jest na przykład z ulicą Zakroczymską biegnącą w kierunku Zakroczymia czy z al. Krakowską prowadzącą w kierunku Grodu Kraka. Są także przypadki, gdzie arterie pochodzą od nazw obecnych dzielnic Warszawy lub dawnych miejscowości, które się na ich terenie znajdują np. ulica Bielańska od Bielan, ulica Mokotowska od Mokotowa, ale także ulica Młocińska od Młocin, Leszno, Solec czy też Kobiałka, która pochodzi od dawnej miejscowości Kobiałka znajdującej się obecnie na Białołęce. Największą jednak grupę ulic pochodzących od nazw geograficznych czy też związanych z topografią stanowią arterie przyjmujące nazwy największych miast czy krain geograficznych z różnych zakątków Polski i świata np.: ul. Toruńska, ul. Kijowska, Wybrzeże Szczecińskie, ul. Mińska, Wybrzeże Gdańskie, ul. Ciechocińska, ul. Nałęczowska czy Wybrzeże Helskie. Historię tej ostatniej ulicy chciałbym przybliżyć w tym artykule w ramach kontynuacji cyklu "Stołeczne ulice".

Wybrzeże Helskie znajdujące się w odległości ponad trzystu kilometrów od Warszawy nie od razu stało się nazwą arterii miasta stołecznego. Początkowo bowiem, gdy była ona tworzona około 1900 roku stała się drogą, która pozostała bez oficjalnej nazwy. Po uruchomieniu nieistniejącej już dzisiaj kolei jabłonowskiej prowadzącej z miejscowości Jabłonna przez miasto stołeczne aż do Karczewa zyskała ona nową umowną nazwę. To dzięki temu, że przebiegała wzdłuż torów wąskotorowej kolejki właśnie z Jabłonny zaczęto na arterię tą mówić ulica Jabłonowska. Było to bardzo ważne połączenie dla mieszkańców prawobrzeżnej Warszawy, którzy dzięki niej mogli przedostać się dalej w głąb miasta.

Jeszcze w grudniu 1900 roku została uruchomiona pierwsza linia kolei prowadząca do stacji Warszawa Most znajdującej się przy Moście Kierbedzia. W następnych latach stopniowo ją przedłużano najpierw do Wawra, następnie do Starej Miłosnej, aż w końcu w 1914 roku kolej jabłonowska dotarła do Karczewa. Mimo ciężkiej sytuacji, jaką przyniosła I wojna światowa m.in. przez wysadzenie obiektów mieszczących się wzdłuż trasy kolejki czy też wywiezieniu przez Rosjan części taboru, z krótką dwumiesięczną przerwą pomiędzy lipcem, a wrześniem 1915 roku kursowała ona bez przerwy do września 1939 roku. Działania wojenne i zniszczenia, jakie nastąpiły w ich skutek także na ulicy Wybrzeże Helskie zmusiły do zawieszenia jej kursowania. Na nowo koleją można było już pojechać w maju 1945 roku. Jednak ze względu na znikomą jej popularność na początku lat pięćdziesiątych XX wieku zdecydowano o likwidacji linii w 1956 roku. W kolejnych latach trwały jeszcze rozbiórki torów. Tabor kolejowy natomiast wywieziono całkowicie z Warszawy.

Sama nazwa Wybrzeże Helskie została nadana tej drodze w 1930 roku. Arteria ta biegnie wzdłuż Wisły od Mostu Śląsko – Dąbrowskiego do Mostu Gdańskiego i ma około półtora kilometra długości. Co ciekawe jedynym numerem, jaki znajduje się w tym miejscu jest ulica Wybrzeże Helskie 1/5, gdzie mieści się Klub Tenisowy „Prawy Brzeg”. Poza nim pozostała lewobrzeżna część arterii jest niezabudowana. Mimo to warszawiacy z różnych stron miasta chętnie przyjeżdżają na tą ulicę, wzdłuż której nad samą Wisłą uformowane zostały małe plaże. Mieszkańcy odpoczywają tu, doskonale się bawiąc i relaksując.

Po prawej stronie ulicy natomiast znajdują się dwa bardzo charakterystyczne miejsca nie tylko dla mieszkańców Pragi Północ, ale i całego miasta stołecznego, a mianowicie ogród zoologiczny oraz Park Praski im. Żołnierzy 1 Armii Wojska Polskiego. Praskie zoo powstało w 1928 roku, czyli dwa lata przed oficjalnym nadaniem ulicy miana Wybrzeże Helskie. Liczba okazów systematycznie wzrastała z początkowych pięciuset do blisko trzech tysięcy siedmiuset obecnie. Podobnie jest ze zwiedzającymi. Ze względu na fakt, iż w Warszawie ani jej okolicach nie ma drugiego tego typu obiektu, a także przez rzadko spotykaną, aż tak bogatą ofertę okazów w jednym terenie, jest to popularne miejsce dla turystów. Park Praski, do 1916 roku nazywany Parkiem Aleksandryjskim obejmuje powierzchnię osiemnastu i pół hektara. Znajdują się w nim charakterystyczne posągi żubra oraz słonia i najbardziej znana rzeźba w tym miejscu – metalowa żyrafa.

Mimo, iż Wybrzeże Helskie nie jest tak znaną ulicą z samej nazwy jak inne praskie arterie, nie ma tak wielu zabytkowych kamienic charakterystycznych dla Pragi Północ to i tak jest, szczególnie latem, bardzo często i chętnie odwiedzana przez mieszkańców.