Choć do największych wolskich arterii nie należy w przeszłości odwiedzały ją i spędzały tu dużo czasu największe gwiazdy polskiej sceny muzycznej dawnych lat. Bohaterką cyklu „Stołeczne ulice” jest dziś Płocka.

Położona na terenie Czystego i Młynowa ulica rozpoczyna swój bieg od skrzyżowania z ulicą Kasprzaka, a kończy na skrzyżowaniu z ulicą Obozową. Ma długości blisko 1800 metrów. Wzdłuż Płockiej zlokalizowanych było niegdyś wiele ciekawych obiektów. W ostatnich latach mieszkańcy stolicy arterię tą kojarzą głównie z Instytutem Gruźlicy i Chorób Płuc oraz otwartą w 2020 roku stacją II linii metra, choć wytyczona została ona dużo wcześniej. Na przełomie XVIII i XIX wieku, podobnie jak w okolicach wielu wolskich ulic, znajdowały się tu liczne wiatraki. Przez trzydzieści dwa lata – od 1961 do 1993 roku – odcinek ulicy Płockiej pomiędzy ulicami Górczewską a Obozową miał zmienioną nazwę. Ówczesne władze postanowiły uczcić pierwszego premiera Demokratycznej Republiki Konga – Patrice’a Lumumbę.

Przy ul. Płockiej 9/11 znajduje się wpisana do rejestru zabytków willa Adama Emila Kowalskiego. Budynek powstał w latach dwudziestych ubiegłego wieku, jako przyfabryczny, dwukondygnacyjny, podpiwniczony budynek mieszkalny. Prostokątny pałacyk od strony północnej ma zachowane do dnia dzisiejszego półkolisty ganek z kolumnami, zaś z południowej strony zwracają na siebie uwagę dwa owalne wykusze. Po zakończeniu II wojny światowej willę odebrano właścicielowi i przekazano wojsku rosyjskiemu, a później polskiemu. Zamieszkały w tym miejscu rodziny żołnierzy. W późniejszym czasie zarządzanie nad nieruchomością przejął Urząd Dzielnicy Wola.

Tuż obok przy ul. Płockiej 13 przez wiele lat istniała wytwórnia płytowa. Choć wielokrotnie zmieniała swoją nazwę m.in. na Polskie Zakłady Fonograficzne „Odeon”, Zakłady Fonograficzne w Warszawie, Warszawskie Zakłady Fonograficzne czy Warszawska Fabryka Płyt Gramofonowych „Muza” to od zawsze przyświecał im jeden cel – wydawanie płyt zawierających utwory rodzimych artystów jazzowych, rozrywkowych, a także wykonujących muzykę poważną. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych XX wieku firma po raz kolejny zmieniła nazwę na Przedsiębiorstwo Państwowe „Polskie Nagrania”. Swoje płyty nagrywali tu m.in.: Mieczysław Fogg, Maria Koterbska, Zbigniew Rawicz, Jerzy Adamczewski, Janina Godlewska, Marta Mirska, Andrzej Bogucki, Zbigniew Kurtycz, Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca „Śląsk” czy też niezwykle popularna w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku – Natasza Zylska. Obecnie przy ul. Płockiej 13 mieści się Narodowe Centrum Kultury.

Ulica Płocka na odcinku od ulicy Wolskiej do ulicy Górczewskiej w większości zabudowy przypomina o robotniczej historii dzielnicy. To tu mieściły się m.in. Fabryka Piór Stalowych „Konrad Wasilewski” czy Zakłady Kotlarskie i Mechaniczne "W. i M. Dmochowscy". Pod numerem 26 funkcjonował przez wiele lat Szpital Wolski. Obecnie w budynku pamiętającym tragiczne wydarzenia II wojny światowej mieści się Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc.

Ostatni odcinek ulicy Płockiej w dużej części posiada zabudowę powojenną. Pomiędzy ulicą Górczewską a ulicą Żytnią pod numerem 30 znajduje się Szkoła Podstawowa nr 63 im. Zawiszy Czarnego, zaś pod numerem 49 – Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Warszawa Wola-Śródmieście.

Podobnie jak na terenie całej Woli, tak i tu nie mogło zabraknąć murali. Na ulicy Płockiej są dwa. Pierwszy doskonale widoczny jest z ulicy Kasprzaka. Na jednej ze ścian nieruchomości pod numerem 2B Narodowe Centrum Kultury we współpracy z Katarzyną Bogucką i Good Looking Studio stworzyło malowidło poświęcone promowaniu polskiej kultury i sztuki. Na budynku przy ul. Płockiej 41 natomiast widnieje dzieło Damian Kwiatkowskiego przedstawiające sceny z życia codziennego powstańczej Warszawy.

/Marcin Kalicki/

Fot. UD Wola