Kilkaset osób, które zasiadło do pisania Dyktanda warszawskiego w PKiN, w niedzielę 22 kwietnia, wiedziało, że tekst będzie nawiązywał do rocznicy 100-lecia odzyskania niepodległości, niemniej zaskoczyły ich trochę tak archaiczne słowa jak sąpierze, wtenczas, z wolnaśmy czy strzeżmyż się.

Tekst dyktanda został cierpliwie podyktowany przez prof. Andrzeja Markowskiego i powtórzony przez prof. Jerzego Bralczyka - jego autorów. Uczestnicy mogli więc zastanowić się nad pisownia najtrudniejszych słów.

Dyktando rozpoczęło się następująco:
„Któregoś późnokwietniowego dnia po południu ni stąd, ni zowąd gruchnęła niespodziewanie hiobowa wieść o tym, że wiadome stulecie ma zostać uczczone nadprogramowym kwizem o na wpół zapomnianych postaciach sprzed lat, z lekka przyprószonych kurzem dziejów, a przecież niegdyś megaważnych”.

Uczestnicy ocenili, że dyktando tegoroczne jest łatwiejsze od tego w roku ubiegłym. Jednej osobie nie sprawiło żadnej trudności. Zwycięzcą dyktanda został i otrzymał tytuł Warszawskiego Mistrza Ortografii Polskiej Arkadiusz Kleniewski (5 tys. zł nagrody), który napisał je absolutnie bezbłędnie. Drugie miejsce zajęła Magdalena Weiss ( 3tys. zł), trzecie Barbara Zagończyk (2 tys. zł). Jury wręczyło także 21 wyróżnień uczestnikom, którzy napisali dyktando z najmniejszą liczba błędów.

Cały tekst dyktanda zamieszczamy poniżej:

Tekst Dyktanda warszawskiego, 20 kwietnia 2018r.

To też do obchodów trzeba by włączyć

Któregoś późnokwietniowego dnia po południu ni stąd, ni zowąd gruchnęła niespodziewana hiobowa wieść o tym, że wiadome stulecie ma zostać uczczone nadprogramowym kwizem o na wpół zapomnianych postaciach sprzed lat, z lekka przyprószonych kurzem dziejów, a przecież niegdyś megaważnych.

Spomiędzy zżółkłych woluminów należałoby więc wydobyć nie znanych, lecz wręcz bardzo ongiś znanych bohaterów, przede wszystkim z międzywojnia, bo nibyśmy o nich słyszeli, lecz z wolnaśmy pozapominali. A że powszechnie wspomina się polityków, twórców czy żołnierzy, chciałoby się tym razem poszukać gdzie indziej. Boć przecież mamy też metarzeczywistość stworzoną wonczas, a na pewno godną ożywienia dziś. Ot, choćby takie postaci z powieści Kadena-Bandrowskiego, jak superprzywódca chłopski Mateusz Bigda czy arcyżołnierz generał Barcz z pewnością nie czułyby się skonfundowane w dzisiejszej rzeczywistości, gdyżby mogły pohasać słownie i niesłownie po swoich sąpierzach, czyli politycznych adwersarzach. A cóż dopiero mówić o megabezczelnym superłgarzu Nikodemie Dyzmie z powieści Dołęgi-Mostowicza! Ten by się czuł ekstraordynaryjnie, unurzany w oceanie dzisiejszych krzykliwych niby-zbawców ojczyzny czy brylujący w esach-floresach potyczek dyskursów quasi-politycznych.

Józio ze „Sklepów cynamonowych” Brunona Schulza z pewnością odnalazłby swoją drohobycką ulicę Krokodyli w niejednej arterii którejś z megametropolii, Józio zaś Gombrowiczowski, spacerujący zrazu tędy owędy tymiż ulicami, uciekłby wnet na wieś, jakżeż jednak nie do poznania odmienioną.

Ciekawe, czy odnaleźliby się na Twitterze albo na Facebooku Tuwimowski Dyzio Marzyciel albo Koziołek Matołek Kornela Makuszyńskiego niewdrożeni w postprawdy dzisiejszych mass mediów. A smutna pani z wiersza Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, żeby przywołać naonczas świeżo w pełni obdarzoną przywilejami obywatelskimi damę, już by nie czekała na listonosza, tylko smętnie przeglądała strony poczty e-mailowej.

Toteż zapowiadany kwiz nie najłatwiejszy okazać się może, skądinąd zaś wiadomo, że niezharmonizowany z dyktandem, które takoż wtenczas ma się odbyć, może spowodować niezły miszmasz i intelektualny kogel-mogel. Strzeżmyż się więc tego, nie pisząc już więcej maksi- ani minitrudnych łamigłówek ortograficznych.

Źródło: Urząd m.st. Warszawy
Fot. E.Lach - Arkadiusz Kleniewski - Warszawski Mistrz Ortografii Polskiej.